11/11/16

Αμερικανικός Φασισμός: μια ενδελεχής ανάλυση

Του Κρις Χέτζες (Chris Hedges)

Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός δημοσιογράφος, ακτιβιστής και συγγραφέας Κρις Χέτζες δημοσίευσε στις 2/3/2016 μια εξαιρετική ανάλυση γύρω από το φαινόμενο Τραμπ και τα σοβαρά πάθη της Αμερικανικής κοινωνίας.

Πιο επίκαιρο από ποτέ, μεταφράζεται για εσάς από τον Αλέξανδρο Ναλμπάνη.



Ένα "Έθνος-Φρανκενστάιν" όπως το Αμερικανικό, δεν μπορεί παρά να πάσχει από τις ασθένειες του Δυτικού Κόσμου σε έναν ευρύτατο και επαυξημένο βαθμό.
Ο σπουδαίος Κρις Χέτζες (περισσότερα εδώ) σκιαγραφεί εκ των έσω την Αμερικανική - και όχι μόνο - Ανωμαλία και εξηγεί γλαφυρά το φαινόμενο Τραμπ, οκτώ μήνες πριν γίνει Πλανιτάρχης στις εκλογές της 9ης Νοεμβρίου 2016.

Το κείμενο μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από το Domino, ακολουθώντας όσο πιστότερα γίνεται το πνεύμα του αυθεντικού (δημοσιευμένο εδώ).
Όπου εμφανίζονται εξειδικευμένοι όροι που ενδεχομένως να μη γίνονται άμεσα κατανοητοί ή αναφορές σε φυσικά πρόσωπα που ίσως δεν είναι γνωστά σε όλους, παρατίθεται σχετικός σύνδεσμος επεξήγησης.
Καλή ανάγνωση.

Η Εκδίκηση των Κατώτερων Τάξεων και
Η Άνοδος του Αμερικανικού Φασισμού


Οι Κολεγιακής Εκπαίδευσης Ελίτ, για λογαριασμό των κυβερνήσεων, διεξήγαγαν την βάρβαρη Νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά των φτωχών εργαζομένων.

Τώρα αναγκάζονται να το πληρώσουν.
Η διπροσωπία τους - ενσαρκωμένη σε Πολιτικούς όπως ο Μπιλ και η Χίλαρι Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα - επέτυχε επί δεκαετίες.
Αυτές οι Ελίτ, πολλές εξ αυτών από την Ivy League της Ανατολικής Ακτής, μίλησαν τη γλώσσα των Αξιών - ευγένεια, συμμετοχικότητα, καταδίκη του ρατσισμού και τις μισαλλοδοξίας, συμπόνια για τη Μεσαία Τάξη - ενώ έμπηζαν το μαχαίρι στην πλάτη της Κατώτερης Τάξης για λογαριασμό των Εταιρικών αφεντικών τους.
Αυτό το παιχνίδι τελείωσε.

Υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί, κυρίως Λευκοί Κατώτερης Τάξης, δικαιολογημένα εξοργισμένοι με όσα έχουν συμβεί στους ίδιους, στις οικογένειές τους και στις κοινότητές τους.
Έχουν ξεσηκωθεί απορρίπτοντας τις Νεοφιλελεύθερες Πολιτικές και την Πολιτική Ορθότητα που επιβλήθηκε σ' αυτούς από τις Κολεγιακής Εκπαίδευσης Ελίτ αμφότερων των Κομμάτων [σ.σ. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι]: οι Λευκοί της Κατώτερης Τάξης ενστερνίζονται έναν Αμερικανικό Φασισμό.

Αυτοί οι Αμερικανοί επιθυμούν μια ελευθερία - την ελευθερία να μισούν.
Θέλουν την ελευθερία να χρησιμοποιούν λέξεις όπως "αράπης", "kike", "spic", "chink" "raghead", "αδερφάρα". [σ.σ. οι αμετάφραστες λέξεις είναι υβριστική αργκό για τους Εβραίους, τους Ισπανόφωνους, τους Ασιάτες και τους φέροντες τουρμπάνι αντίστοιχα, και δεν υπάρχουν στα Ελληνικά όπως οι "nigger" και "fag" τις οποίες μετέφρασα]
Θέλουν την ελευθερία να εξιδανικεύσουν τη Βία και την Κουλτούρα των Όπλων.
Θέλουν την ελευθερία να έχουν εχθρούς, να ξυλοκοπούν Μουσουλμάνους, αδήλωτους εργάτες, Αφροαμερικανούς, ομοφυλόφιλους, και οποιονδήποτε τολμάει να κριτικάρει τον Κρυπτοφασισμό τους.
Θέλουν την ελευθερία να γιορτάζουν Ιστορικά Κινήματα και Μορφές που οι Κολεγιακής Εκπαίδευσης Ελίτ καταδικάζουν, όπως η Κου Κλουξ Κλαν και η Συνομοσπονδία.
Θέλουν την ελευθερία να γελοιοποιούν και να απορρίπτουν Διανοούμενους, Ιδέες, Επιστήμη και Κουλτούρα.
Θέλουν την ελευθερία να κατασιγάσουν όσους τους έχουν υπαγορεύσει πώς να φέρονται.
Και θέλουν την ελευθερία να το γλεντήσουν με Αντριλίκι, Ρατσισμό, Σεξισμό, και Λευκή Πατριαρχία.
Αυτά είναι τα πυρηνικά αισθήματα του Φασισμού.
Αυτά τα αισθήματα τα προκάλεσε η κατάρρευση του Φιλελεύθερου Κράτους.

Οι Δημοκρατικοί παίζουν ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι χρίζοντας τη Χίλαρι Κλίντον υποψήφια πρόεδρο για λογαριασμό τους. Είναι η επιτομή της διπροσωπίας των Κολεγιακής Εκπαίδευσης Ελίτ, αυτών που μιλάνε τη συμπονετική γλώσσα των καθημερινών ανθρώπων, αυτών που "υψώνουν τη βίβλο" της Πολιτικής Ορθότητας, ενώ ταυτοχρόνως ξεπουλούν τους φτωχούς και την Εργατική Τάξη στις Εταιρικές Δυνάμεις.

Οι Ρεπουμπλικάνοι, αναζωογονημένοι από την Αμερικανική ριάλιτι σταρ εκδοχή του Ντούτσε, τον Ντόναλντ Τραμπ, προσελκύουν ψηφοφόρους, κυρίως καινούργιους ψηφοφόρους, ενώ οι Δημοκρατικοί βρίσκονται σημαντικά χαμηλότερα από την προσέλευση του 2008.
Στην εκλογική προσομοίωση, 5,6 εκατ. ψήφοι δόθηκαν στους Δημοκρατικούς ενώ 8,3 εκατ. πήγαν στους Ρεπουμπλικάνους.
Αυτοί οι αριθμοί ήταν πρακτικά αντίστροφοι το 2008 - 8,2 εκατ. για τους Δημοκρατικούς και 5 εκατ. για τους Ρεπουμπλικάνους.

Ο Ρίτσαρντ Ρόρτυ (Richard Rorty) στο τελευταίο του βιβλίο "Achieving Our Country" [σ.σ "Πραγματώνοντας τη Χώρα μας", εκδόσεις Πόλις], γραμμένο το 1998, διέβλεψε επακριβώς που κατευθυνόταν το μεταβιομηχανικό μας Έθνος:

"Πολλοί συγγραφείς της Κοινωνικο-Οικονομικής Πολιτικής έχουν προειδοποιήσει ότι οι παλαιές βιομηχανοποιημένες Δημοκρατίες οδεύουν προς μία περίοδο που προσιδιάζει στη Βαϊμάρη, μια περίοδο όπου Λαϊκιστικά Κινήματα είναι πιθανό να ανατρέψουν Συνταγματικές Κυβερνήσεις.
Ο Έντουαρντ Λούτβακ (Edward Luttwak) για παράδειγμα, εισηγήθηκε ότι ο Φασισμός θα μπορούσε να είναι το Αμερικανικό μέλλον.
Το νόημα του βιβλίου του "The Endangered American Dream"
[σ.σ "Το Αμερικανικό Όνειρο σε Κίνδυνο", δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά] είναι ότι μέλη Εργατικών Ενώσεων και ανοργάνωτοι ανειδίκευτοι εργάτες θα συνειδητοποιήσουν αργά ή γρήγορα πως η Κυβέρνησή τους δεν προσπαθεί καν να αποτρέψει τη συρρίκνωση των μισθών ή την εξαγωγή των μονάδων εργασίας.
Ταυτοχρόνως, θα συνειδητοποιήσουν ότι οι μικροαστοί χαρτογιακάδες - και αυτοί απελπισμένα φοβισμένοι ότι συρρικνώνονται - δεν θα δεχθούν να φορολογούνται ώστε να παρέχουν κοινωνικά προνόμια σε όλους τους άλλους.

Σ' αυτό το σημείο, κάτι θα "σπάσει". Ο μη αστός εκλογέας θα αποφασίσει ότι το Σύστημα απέτυχε και θα αρχίσει να αναζητά έναν "Βαρβάτο" για να ψηφίσει - κάποιον πρόθυμο να τον διαβεβαιώσει ότι, μόλις εκλεγεί, οι αυτάρεσκοι γραφειοκράτες, οι κολπατζήδες δικηγόροι, οι ακριβοπληρωμένοι πωλητές ομολόγων και οι μεταμοντέρνοι καθηγητές δεν θα έχουν πλέον τον έλεγχο.
Ένα σενάριο σαν αυτό του μυθιστορήματος του Σίνκλερ Λιούις (Sinclair Lewis) "It Can't Happen Here"
[σ.σ "Δεν Γίνονται Αυτά Εδώ", εκδόσεις Καστανιώτη] μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Γιατί μόλις ο "Βαρβάτος" πάρει Εξουσία, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί.
Το 1932, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συνέβαινε αν ο Χίντενμπουργκ έχριζε Καγκελάριο τον Χίτλερ ήταν τρομερά υπεραισιόδοξες.

Ένα πράγμα που είναι πολύ πιθανό να συμβεί είναι πως οι κατακτήσεις που έγιναν τα προηγούμενα 40 χρόνια από τους έγχρωμους Αμερικανούς και τους ομοφυλόφιλους θα εξαλειφθούν.
Η περιπαικτική περιφρόνηση για της γυναίκες θα είναι και πάλι της μόδας.
Οι λέξεις "αράπης" και "kike" θα ακούγονται ξανά στους χώρους εργασίας.
Όλος ο σαδισμός τον οποίο η ακαδημαϊκή Αριστερά προσπάθησε να καταστήσει απαράδεκτο στους μαθητές της θα επιστρέψει σαν πλημμύρα.
Όλη η μνησικακία που οι αμόρφωτοι Αμερικανοί νιώθουν για την προσπάθεια των αποφοίτων κολεγίων να τους υποδείξουν πώς να φέρονται θα βρει διέξοδο."


Τα Φασιστικά Κινήματα χτίζουν τη βάση τους όχι από τους Πολιτικά ενεργούς αλλά από τους Πολιτικά ανενεργούς, τους "Ηττημένους", που αισθάνονται (συχνά ορθώς) ότι δεν έχουν φωνή ή ρόλο να παίξουν στο Πολιτικό Κατεστημένο.
Ο κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ (Emile Durkheim) προειδοποίησε ότι η απο-Πολιτικοποίηση μιας Τάξης-μέρους της δομής της Κοινωνίας προκάλεσε μια κατάσταση "Ανομίας" - μια "συνθήκη κατά την οποία η Κοινωνία παρέχει μικρή ηθική καθοδήγηση στα άτομα".
Οι παγιδευμένοι στην "Ανομία", έγραψε, είναι εύκολο θήραμα για την προπαγάνδα και για τα Μαζικά Κινήματα που καθοδηγούνται από το θυμικό.
Η Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt), απηχώντας τον Ντιρκέμ, επεσήμανε ότι "τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Μαζικού Ανθρώπου δεν είναι η βιαιότητα και η οπισθοδρομικότητα, αλλά η απομόνωση και η έλλειψη φυσιολογικών κοινωνικών σχέσεων."

Στον Φασισμό, οι Πολιτικά αποδυναμωμένοι και αποξενωμένοι, αγνοημένοι και στιγματισμένοι, ανακαλύπτουν μια Φωνή και μια αίσθηση ενδυνάμωσης.

Όπως επεσήμανε η Άρεντ, τα Φασιστικά και Κομμουνιστικά Κινήματα στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1930 "...στρατολόγησαν τα μέλη τους από αυτή τη μάζα των φαινομενικώς αδιάφορων ανθρώπων που όλα τα άλλα Κόμματα είχαν παρατήσει ως υπερβολικά απαθείς η ηλίθιους ώστε να αξίζουν την προσοχή τους.
Το αποτέλεσμα ήταν πως η πλειοψηφία των μελών τους αποτελούταν από ανθρώπους που που δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ πριν στο Πολιτικό προσκήνιο.
Αυτό επέτρεψε την εισήγηση εντελώς νέων μεθόδων Πολιτικής προπαγάνδας, και αδιαφορία απέναντι στις ενστάσεις των Πολιτικών αντιπάλων· αυτά τα Κινήματα όχι μόνο αυτοπροσδιορίστηκαν εκτός και ενάντια στο Κομματικό Σύστημα συνολικά, αλλά βρήκαν και μέλη τα οποία δεν είχαν ποτέ ξανά πλησιαστεί, δεν είχαν "χαλαστεί" από το Κομματικό Σύστημα.
Γι' αυτό και δεν χρειαζόταν να αντικρούσουν τις αντίπαλες ενστάσεις, και προτιμούσαν συνεχώς μεθόδους οι οποίες κατέληγαν σε θάνατο παρά σε πειθώ, που έσπερναν τρόμο παρά πεποίθηση.
Παρουσίαζαν τις διαφωνίες ως κατά κανόνα προερχόμενες από βαθιές φυσικές, κοινωνικές, ή ψυχολογικές πηγές, υπεράνω του ατομικού αυτοελέγχου, και άρα υπεράνω ελέγχου από τη λογική.
Αυτές
[οι διαφωνίες] θα ήταν μια αδυναμία μόνο εφόσον είχαν ειλικρινώς επέλθει σε ανταγωνισμό με τα Κόμματά τους· δεν ήταν [αδυναμία] εφόσον ήταν σίγουρα [τα Φασιστικά και Κομμουνιστικά Κινήματα] πως είχαν να κάνουν με ανθρώπους που είχαν λόγο να είναι εξίσου εχθρικοί απέναντι σε όλα τα Κόμματα."

Ο Φασισμός υποστηρίζεται και προοδεύει μέσα από την απάθεια αυτών που έχουν κουραστεί να είναι
εξαπατημένοι και ξεγελασμένοι από ένα χρεοκοπημένο Φιλελεύθερο κατεστημένο, του οποίου το μόνο κίνητρο να ψηφίσει έναν Πολιτικό ή να υποστηρίξει ένα Πολιτικό Κόμμα είναι να εκλέξει τον λιγότερο χειρότερο. Αυτό, για πολλούς ψηφοφόρους, είναι το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει η Κλίντον. [σ.σ. Όπως είχε επισημάνει ο Μάικλ Μουρ σε δικό του άρθρο-ανάλυση, αν ο Μπέρνι Σάντερς ήταν υποψήφιος στη θέση της Κλίντον ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά].

Ο Φασισμός εκφράζεται με οικεία και βολικά Εθνικά και Θρησκευτικά σύμβολα, και γι' αυτό εμφανίζεται σε διάφορες παραλλαγές και μορφές.
Για παράδειγμα, ο Ιταλικός Φασισμός που αναπολούσε τη δόξα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν ασπάστηκε ποτέ την αγάπη των Ναζί για τους Τευτονικούς και Νορβηγικούς μύθους.
Ο Αμερικανικός Φασισμός θα ανατρέξει επίσης σε παραδοσιακά Πατριωτικά σύμβολα, αφηγήματα και δοξασίες.

Ο Ρόμπερτ Πάξτον (Robert Paxton) έγραψε στο "The Anatomy of Fascism" [σ.σ. "Η Ανατομία του Φασισμού", εκδόσεις Κέδρος]:

"Η γλώσσα και τα σύμβολα ενός αυθεντικού Αμερικανικού Φασισμού θα είχαν, βεβαίως, λίγα κοινά με τα αυθεντικά Ευρωπαϊκά μοντέλα.
Θα έπρεπε να είναι τόσο οικεία και αναθαρρυντικά για τους πιστούς Αμερικανούς όσο η γλώσσα και τα σύμβολα των αυθεντικών Φασισμών ήταν οικεία και αναθαρρυντικά για πολλούς Ιταλούς και Γερμανούς, όπως ο Όργουελ επεσήμανε.
Ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι, άλλωστε, δεν είχαν προσπαθήσει να φανούν εξωτικοί στους συμπολίτες τους.
Όχι Σβάστικες σε έναν Αμερικανικό Φασισμό, αλλά Αστέρια και Ρίγες (ή Αστέρια και Ράβδοι) και Χριστιανικοί Σταυροί.
[σ.σ. ακριβώς αυτά τα σύμβολα χρησιμοποιεί η Κου Κλουξ Κλαν]

Όχι Φασιστικός Χαιρετισμός, αλλά μαζικές απαγγελίες της Υπόσχεσης Υποταγής (Pledge of Allegiance).
Αυτά καθαυτά τα σύμβολα δεν "μυρίζουν" Φασισμό
, προφανώς, αλλά ένας Αμερικανικός Φασισμός θα τα μεταμόρφωνε υποχρεωτικές Λύδιες Λίθους προς εντοπισμό του εσωτερικού εχθρού."

Ο Φασισμός έχει να κάνει μ' έναν εμπνευσμένο και φαινομενικά ισχυρό Ηγέτη ο οποίος υπόσχεται Ηθική ανανέωση, νέα Δόξα και Εκδίκηση.
Έχει να κάνει με την αντικατάσταση της Ορθολογιστικής Δημόσιας Διαβούλευσης με Αισθητική Εμπειρία.
Γι' αυτό τα ψέματα, οι μισές αλήθειες και οι σκευωρίες του Τραμπ δεν έχουν επιπτώσεις στους ακολούθους του.
Οι Φασίστες μεταμορφώνουν την Πολιτική σε Αισθητική, όπως επεσήμανε ο φιλόσοφος και κριτικός κουλτούρας Βάλτερ Μπένγιαμιν (Walter Benjamin). Και η απόλυτη Αισθητική για τον Φασίστα, είπε ο Μπένγιαμιν, είναι ο πόλεμος.

Ο [Ρόμπερτ] Πάξτον ξεχωρίζει το άμορφο ιδεολογικό χαρακτηριστικό όλων των Φασιστικών Κινημάτων:

"Ο Φασισμός βασίστηκε όχι στην αλήθεια του Δόγματός του, αλλά στη Μυστική Ένωση του Αρχηγού με το Ιστορικό Πεπρωμένο του Λαού του, μια έννοια σχετιζόμενη με Ρομαντικές ιδέες μιας Ιστορικής Εθνικής Ακμής και μιας Ατομικής καλλιτεχνικής ή πνευματικής Μεγαλοφυΐας, παρότι ο Φασισμός κατά τα άλλα αρνήθηκε την εξύψωση της αδέσμευτης προσωπικής Δημιουργικότητας που πρεσβεύει ο Ρομαντισμός.
Ο Φασίστας Ηγέτης ήθελε να μεταφέρει τον λαό του σε ένα υψηλότερο επίπεδο Πολιτικής, το οποίο θα βιωνόταν Αισθητικά: η θαλπωρή του να ανήκει σε μια Φυλή πλήρως αντιλαμβανόμενη την Ταυτότητά της, το Ιστορικό Πεπρωμένο της, και τη Δύναμή της.
Η έξαψη του να συμμετέχει σ' ένα Κύμα κοινών Αισθημάτων, και του να θυσιάζει τις τιποτένιες ανησυχίες του Ενός για το καλό του Συνόλου.
Και η λαχτάρα της Κυριαρχίας."


Έχει απομείνει μόνο ένας τρόπος να αμβλυνθεί η λαχτάρα για Φασισμό που συναυξάνεται γύρω από τον Τραμπ.
Είναι το να δημιουργηθούν, όσο το δυνατόν ταχύτερα, Κινήματα ή Κόμματα που κηρύσσουν πόλεμο στην Εταιρική Ισχύ, συμμετέχουν σε συνεχείς δράσεις πολιτισμένης ανυπακοής και επιζητούν να επανεντάξουν τους απο-Πολιτικοποιημένους - τους "Ηττημένους" - στην Οικονομική και Πολιτική ζωή της χώρας.
Αυτό το Κίνημα δεν θα προέλθει ποτέ από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Αν η Κλίντον επικρατήσει στις εκλογές ο Τραμπ μπορεί να εξαφανιστεί, αλλά τα Φασιστικά συναισθήματα θα εξαπλωθούν.
Ένας άλλος "Τραμπ", ίσως πιο αχρείος, θα ξεραστεί από τα σπλάχνα του σάπιου Πολιτικού Συστήματος.
Μαχόμαστε για την Πολιτική μας ζωή.
Τρομακτική ζημιά έχει γίνει από την Εταιρική Ισχύ και τις Κολεγιακής Εκπαίδευσης Ελίτ στην Καπιταλιστική μας Δημοκρατία.
Όσο περισσότερο παραμένουν επικεφαλής οι Ελίτ που παρέβλεψαν το ξεκοίλιασμα της χώρας για χάρη των Εταιριών - που πιστεύουν ότι οσοδήποτε κακός κι αν είναι ο Τραμπ για την Αμερική θα είναι τουλάχιστον καλός για τα Εταιρικά κέρδη, όπως ο Επικεφαλής Εκτελεστικός Διευθυντής του CBS Λέσλι Μούνβες (Leslie Moonves) - τόσο χειρότερη θα γίνεται η κατάσταση.


Όπως ξέρουμε σήμερα, ο Χέτζες επιβεβαιώθηκε - θυμίζω πως το άρθρο είναι γραμμένο τον Μάρτιο του 2016.
Το Δημοκρατικό Κόμμα απέτυχε να αποτρέψει τον Φασιστικό οίστρο των Αμερικανών (φυσικό επόμενο σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση), και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νέος Πλανητάρχης.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου