14/7/16

Ένας θρύλος "σκίζει" τη μουσική βιομηχανία

Του Αλέξανδρου Ναλμπάνη

Ο Steve Lukather, μια παγκοσμίως εξέχουσα μορφή της Μουσικής, είπε μεγάλες αλήθειες για τη μουσική βιομηχανία πίσω στο 2012, όμως κανένα ελληνικό site δεν το πήρε χαμπάρι.

Κάλιο αργά παρά ποτέ...

Διαβάστε τις δηλώσεις που σίγουρα θα συγκλονίσουν κάθε μουσικόφιλο, για πρώτη φορά στα ελληνικά.






Ποιος είναι ο Steve Lukather και γιατί μας νοιάζει η άποψή του;

Ο Steve Lukather (γεν. 21/10/1957), γνωστός και ως Luke, είναι ένας κιθαρίστας με τόσες περγαμηνές, που χρειάζεται ένα ξεχωριστό, μακροσκελέστατο άρθρο για να να τις απαριθμήσουμε.

Όσοι τον γνωρίζουν καταλαβαίνουν τι εννοώ, για όσους δεν τον γνωρίζουν ας παραθέσω μερικά "κατορθώματά" του ώστε να αντιληφθούν τη βαρύτητα των απόψεών του γύρω από τη Μουσική, όπως αυτές που θα διαβάσετε παρακάτω.

- Επί δεκαετίες έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα/καλλιτέχνες όπως ο Michael Jackson (σε 4 δίσκους του), η Cher (σε 6 δίσκους της), ο Elton John (σε 4 δίσκους του), οι Pink Floyd, οι Asia, οι Chicago, ο Joe Cocker, η Aretha Franklin, η Barbara Streisand, η Donna Summer, οι Van Halen, ο Lionel Richie, ο Michael Bolton, ο Milles Davis, ο Neil Diamon, η Whitney Houston, ο Alice Cooper, ο Eric Clapton και δεκάδες άλλοι.

- Είναι ο βασικός κιθαρίστας των Toto από ιδρύσεώς τους το 1977 (γνωστοί ευρέως στη χώρα μας από τα ραδιοφωνικά hits "Hold the Line", "Africa" και "Rosanna") με τους οποίους έχει πουλήσει πάνω από 40 εκατ. δίσκους και έχει κερδίσει 4 βραβεία Grammy.

- Συνολικά στην καριέρα του έχει συμβάλει σε περισσότερα από 1500 άλμπουμ (ναι, χίλια πεντακόσια) κι εφόσον πολλοί εκ των καλλιτεχνών που συνεργάστηκε έχουν πουλήσει αστρονομικό αριθμό δίσκων (πχ Michael Jackson 400 εκατ., Elton John 300 εκατ., Whitney Houston 200 εκατ.) είναι σχεδόν αδύνατο να μην έχετε ακούσει την κιθάρα του σε κάποια από τα αγαπημένα σας ξένα άλμπουμ/τραγούδια.

Περισσότερα εδώ κι εδώ


Τι είπε ο Lukather για τη μουσική βιομηχανία

Όπως διαβάζουμε στο Ultimate Classic Rock, το 2012 ο αρθρογράφος Bob Lefsetz δημοσίευσε άρθρο στο οποίο υποστηρίζει ένθερμα επίσημες υπηρεσίες μουσικού streaming όπως το Spotify.
Ο Lefsetz υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι τα δικαιώματα που εισπράττουν οι καλλιτέχνες μέσω Spotify τους βοηθούν να αντισταθμίσουν τη "χασούρα" που έφερε το mp3 και το παράνομο κατέβασμα μουσικής από το διαδύκτιο.
Η απάντηση του Steve Lukather εκθέτει γλαφυρά τόσο τον αρθρογράφο, όσο και τη γενικότερη παρακμή της μουσικής βιομηχανίας στη σύγχρονη εποχή. Η δομή του κειμένου (κεφαλαία, διάκενα κλπ) είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο πρωτότυπο. Απολαύστε:

"Θέλω να ξέρω ένα πράγμα. ΟΛΑ αυτά τα βαρύγδουπα λόγια για το ότι το Spotify είναι "η απάντηση" και ότι "οι καλλιτέχνες πληρώνονται" κλπ...
Πόσο; Αλήθεια; ΠΟΙΟΣ κάνει τον απολογισμό;

Ίσως απλά εγώ δεν γνωρίζω. Δεν βλέπω καθόλου λεφτά, και έχω ΠΟΛΥ υλικό εκεί έξω από τα 35 χρόνια [σ.σ. πλέον 39] που κάνω μουσική.

Έχεις κάνει ποτέ την ανάλυση για το τι παίρνει ένας καλλιτέχνης ΑΝΑ τραγούδι στο iTunes; Οικτρό.

Τώρα ΑΝ είσαι σε δισκογραφική εταιρία είναι ακόμη χειρότερα γιατί οι εταιρίες παίρνουν ένα τεράστιο μερίδιο από τα έσοδα. Σε τελική ανάλυση, αυτά που καταλήγουν στους καλλιτέχνες είναι ψίχουλα.

ΠΟΛΥΣ κόσμος μπορεί να ηχογραφήσει πλέον. Τέλος.

Δεν δημιουργούνται καλλιτέχνες με δισκογραφία πλέον. Οι μουσικοί της μίας επιτυχίας βρίσκονται εν αφθονία. Λυπηρό πραγματικά.

Τώρα οι δισκογραφικές εταιρίες δεν δίνουν προϋπολογισμό όπως παλιά όταν φτιάχνονταν τα σπουδαία άλμπουμ, γιατί κοστίζουν ΛΕΦΤΑ!!! Θέλουν να βγάλουν λεφτά από το τίποτα και να τους ανήκει η ζωή σου και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κάνει ένας καλλιτέχνης. Μπορεί να πουλάς εκατομμύρια και να τους ΧΡΩΣΤΑΣ ακόμη!

Ο 25χρονος γιος μου έχει φίλους που έχουν κυκλοφορήσει πλατινένια άλμπουμ και ζουν σε διαμερίσματα με ένα δωμάτιο. Άφραγκοι.

Βεβαίως "τότε" οι δισκογραφικές εταιρίες ενδιαφέρονταν για τη ΜΟΥΣΙΚΗ και το να καλλιεργήσουν καλλιτέχνες για ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ καριέρα και μακροχρόνιο εισόδημα.

Βεβαίως έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος, αλλά μετά επένδυαν, πίστευαν και προωθούσαν τη μουσική οπότε υπήρχε ΚΑΠΟΙΑ δικαίωση.


Τώρα σημασία έχουν τα Beats και πόσα κλικ έχεις στο Facebook και το YouTube... Που ΟΛΑ αυτά είτε δεν σου προσφέρουν ΚΑΘΟΛΟΥ χρήματα, είτε προσφέρουν βραχυπρόθεσμα λεφτά του κώλου χωρίς πραγματικό τρόπο απολογισμού, και πραγματικά είναι χάλια ως επί το πλείστον.

Μα τι διάολο; Ο κόσμος θέλει να είναι διάσημος, ΟΧΙ καλός!

Είναι ΠΟΛΥ εύκολο να το παίζεις "δήθεν ποπ σταρ" σήμερα. Με όλη την ψευτιά και τον αυτόματο διορθωτή τόνου και χρόνου, και το "αντιγραφή-επικόλληση" κλπ... Γαμώ, οι περισσότεροι νέοι δεν ξέρουν πώς να παίξουν ένα τραγούδι από την αρχή μέχρι το τέλος, σ' ένα στούντιο, μέσα στον τόνο και στο χρόνο... και με συναίσθημα;;; Σπάνιο.

Είμαι στα στούντιο συνέχεια, και ακούω τέτοιες ιστορίες από παραγωγούς και μηχανικούς ήχου... και όμως, ΚΑΝΕΙΣ δεν ενδιαφέρεται που "έτσι κι έτσι" καλλιτέχνες οι οποίου πουλάνε ένα σκασμό ηχογραφήσεις (πόσο είναι ΟΝΤΩΣ αυτός ο αριθμός στις μέρες μας;) δεν μπορούν να τραγουδήσουν ή να παίξουν.

Φτιάχνουν "πλαστικές" ηχογραφήσεις για ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν ακούνε καν.
Είναι μουσικό υπόβαθρο για να βρίσκουν ταίρι είτε για να κουνάνε τα κεφάλια τους ενώ γράφουν μηνύματα ή μιλάνε στο Skype ή κάνουν άλλα πράγματα. Περιβάλλουσα βοή για τον πολυπράγμονα.


Πάνε πλέον οι μέρες της αγάπης, της ανατομίας, της συζήτησης περί των εσωτερικών διεργασιών "ΕΝΟΣ ΑΛΜΠΟΥΜ"... Που κάθεσαι αμίλητος ενώ παίζει... Που κοιτάς τις σημειώσεις που περιέχει και τις λιγοστές φωτογραφίες ΜΕΣΑ στο στούντιο... Που φαντάζεσαι τι μαγικό μέρος θα είναι για να βγάζει τέτοια μουσική...

Πάνε.

Χρειάζεσαι πλέον ένα γαμημένο φακό κοσμηματοπώλη για να δεις πού πιστώνεται αυτό που ακούς, ΑΝ κανείς ενδιαφέρεται. Οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται.

Λοιπόν αν συνεχίζεις να κατηγορείς τους "απαρχαιωμένους καλλιτέχνες" οι οποίοι είναι οι μόνοι ΑΛΗΘΙΝΟΙ που έχουν απομείνει... [σ.σ. δεν ολοκληρώνει το νόημά του] Που ΜΠΟΡΕΙ να φτιάξουν ένα σπουδαίο δίσκο μια στο τόσο, αλλά μάλλον θα αγνοηθούν, γιατί τα Μέσα επιλέγουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το ποιος κολλάει ωμό κρέας στο σώμα του και άλλες γελοίες ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ και μαλακίες για να κερδίσουν την προσοχή, αντί να ΑΚΟΥΝΕ εντατικά τη μουσική που παράγεται. Ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα [αν συνέβαινε αυτό].

Όταν ήμασταν παιδιά (ναι, θα γίνω 108 ετών φέτος) υπήρχε μόνο μια χούφτα καλλιτέχνες και ΗΤΑΝ σπουδαίοι γιατί ΕΠΡΕΠΕ να είναι.

Μπορούσες να επιλέξεις να μη σου αρέσει κάποιος, αλλά πέρα από το εφηβικό "σανό" οι περισσότεροι άξιζαν την επιτυχία τους και ΚΑΝΕΙΣ δεν ακουγόταν ίδιος με τον άλλο! Κανένας!

Ζούμε σ' έναν "πλαστικό" κόσμο που γυρίζει υπερβολικά γρήγορα, και πλέον ακόμη και τα ναρκωτικά είναι χάλια. Όταν ήμουν νέος και "φτιαχνόμουν" ποτέ δε βρέθηκα γυμνός με αφρούς στο στόμα και να προσπαθώ να φάω το πρόσωπο κάποιου.

Καιρός να βάλουμε να παίζει το Dark Side Of The Moon [σ.σ. διάσημος δίσκος των Pink Floyd] και να χαλαρώσουμε.

Να έχετε μια καλή μέρα, και είθε καλή μουσική να γυρίσει πίσω και να γεμίσει τ' αυτιά σας (ΥΠΑΡΧΕΙ σπουδαίο υλικό και σήμερα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ...).

ΑΛΗΘΙΝΗ μουσική παιγμένη από ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ μουσικούς. ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ εκεί έξω.

Απλά δεν κερδίζουν πολλή δημοσιότητα πλέον, ή και καθόλου.

-Luke"

Η φωτογραφία που επέλεξα ως κεντρική είναι κομμένη, για τις ανάγκες της οικονομίας του χώρου. Την αναρτώ πλήρη, καθώς ταιριάζει με τον παραπάνω οίστρο του Luke και αποτελεί από μόνη της μια ξεκάθαρη δήλωση προς τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία.



Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο δεν πρέπει να αναφέρθηκε ως είδηση στα ελληνικά από άλλο site στο παρελθόν, εφόσον η σχετική αναζήτηση στο Google δεν έφερε αποτελέσματα.
Ωστόσο αν κάποιος το έχει ξαναδιαβάσει, ας αφήσει σχόλιο ώστε να αφαιρέσω τα περί πρώτης δημοσίευσης από το Domino.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου