Οι τιμές των εισιτηρίων μειώνονται. Τα ΜΜΜ θα τα φτιάξει κανείς;

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα της μείωσης στις τιμές των εισιτηρίων για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. «Επιτέλους και ένα θετικό μέτρο» γράφουν κάποιοι. «Μας το… χρώσταγε η κυβέρνηση, άρα δεν μας κάνει χάρη» λένε αρκετοί άλλοι. «Σίγουρα θα μας τα πάρουν πίσω από άλλους φόρους» εκτιμούν κάποιοι άλλοι αρθρογράφοι. 

Σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με το ίσως σημαντικότερο: θα γίνουν ποτέ ανθρώπινες οι δημόσιες συγκοινωνίες στην Ελλάδα, έτσι ώστε το όποιο χρηματικό αντίτιμο του εισιτηρίου να ανταποκρίνεται στις υπηρεσίες που μας παρέχουν;

Όσοι έχουμε μπει σε Μέσα Μεταφορά σε αυτή τη χώρα, γνωρίζουμε λίγο- πολύ την κατάσταση που επικρατεί. Με την συχνότητα των δρομολογίων να δοκιμάζει πολλές φορές την υπομονή των πολιτών. Όλοι έχουμε και από μια ιστορία «μακράς αναμονής σε στάση» να θυμόμαστε. Μπορεί να περιμένεις 5-10 λεπτά. Μπορεί και 30 λεπτά. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι το Μέσο Μαζικής Μεταφοράς θα έρθει στην ώρα του. Καλύτερη είναι η κατάσταση στο Μετρό, το οποίο αποτελεί φωτεινή εξαίρεση σε αυτό το ζήτημα.

Θυμίζω ότι πριν μερικούς μήνες στην Ελβετία, είχε γίνει μέγα θέμα το γεγονός ότι «μερικά δρομολόγια τρένων αργούν 3 λεπτά να φτάσουν στον προορισμό τους». Τι συγκρίνω τώρα, θα μου πείτε. Σωστό και αυτό.

Ειδικά σε λεωφορεία και Τρόλεϊ, η κατάσταση μόνο Ευρώπη (που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε) δεν θυμίζει. Πολύ παλιά οχήματα, κακοσυντηρημένα στις περισσότερες των περιπτώσεων, φθαρμένα και βρόμικα καθίσματα, ελλιπής ή ανύπαρκτος κλιματισμός, μερικά από αυτά μπάζουν… ακόμα και νερό όταν βρέχει. Με την μετακίνηση για τα άτομα με αναπηρία, να είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Κι όμως, πληρώνουμε τα κρατικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για να μας παρέχονται αυτές τις υπηρεσίες.

Και τα προβλήματα στις δημόσιες συγκοινωνίες, παραμένουν εδώ και χρόνια άλυτα. Όπως είχα γράψει και σε παλαιότερο κείμενο, στην Αθήνα, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, οι νυχτερινές γραμμές είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Στο Βερολίνο των 3.400.000 κατοίκων λειτουργούν σήμερα πάνω από 50 νυχτερινές γραμμές. Στην Αθήνα με λίγο χαμηλότερο καταγεγραμμένο πληθυσμό (3.100.000 πολίτες) λειτουργούν 5 (!) νυχτερινές γραμμές. Ας μην συζητήσουμε και για την συχνότητα των δρομολογίων σε αυτές τις 5 ολόκληρες γραμμές. Στην Μαδρίτη των 3.000.000 κατοίκων, υπάρχουν 24 γραμμές που εξυπηρετούν τους πολίτες σε όλη την διάρκεια της νύχτας. Ακόμα και στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι, λειτουργούν αυτή την στιγμή 23 νυχτερινές γραμμές.

Σκεφτείτε κάποιος να δουλεύει λίγο πιο αργά το βράδυ. Αυτός ο πολίτης λοιπόν, πληρώνει από την τσέπη του (ως φορολογούμενος) τις δημόσιες συγκοινωνίες και δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει για να πάει από την δουλειά στο σπίτι του! Αν κρίνουμε από τον κόσμο που τρέχει να προλάβει τα τελευταία βραδινά δρομολόγια σε Μετρό, ηλεκτρικό και λεωφορεία, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι οι νυχτερινές γραμμές στην Αθήνα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες.

Μην μένουμε λοιπόν μόνο στις τιμές των εισιτηρίων. Οι όποιες μειώσεις έγιναν, πάει τελείωσε. Να κάτσουμε και να δούμε το θέμα συνολικά. Τι μας παρέχεται, δηλαδή, με το περιβόητο 1,20 ευρώ του νέου εισιτηρίου και τα 30 ευρώ της μηνιαίας κάρτας. Εκεί, μάλλον θα μας πιάσει η πραγματική απογοήτευση.