Το κουβάρι για τις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα ξετυλίγεται. Κάθε μέρα που περνά, νέα στοιχεία έρχονται στο φως. Βαλίτσες με πολλές δεσμίδες χρημάτων μπαινόβγαιναν στο Υπουργείο Άμυνας. Εκείνα τα χρόνια όμως, του μεγάλου πάρτι, τότε που παραγγέλνονταν τα άρματα… με το τσουβάλι, κανείς δεν μιλούσε. Γιατί, φυσικά, οι (υποτιθέμενοι) εχθροί παραμόνευαν.
«Κάποια μέρα ήρθε στο γραφείο μου ένας αντιπρόσωπος εταιρίας όπλων. Φεύγοντας άφησε πίσω του ένα σακβουαγιάζ. Τον ειδοποίησα ότι το ξέχασε και μου απάντησε “είναι για σένα”. Μόλις το άνοιξα είδα ότι μέσα περιείχε 600.000 ευρώ». Είναι μόνο μια από τις απίστευτες ιστορίες που περιέγραψε ο πρώην αναπληρωτής διευθυντής εξοπλισμών, Αντώνης Κάντας, κατά τη διάρκεια της απολογίας του στους ανακριτές. Ο ίδιος είπε ακόμη ότι «ήταν τόσες πολλές οι μίζες που δεν τις θυμάμαι».
Ο κατηγορούμενος που υπηρέτησε στην Διεύθυνση Εξοπλισμών από το 1996 έως το 2002, αναφέρθηκε στην απολογία του, σε παράνομες αμοιβές πολλών εκατομμυρίων που συνδέονται με τουλάχιστον 10 εξοπλιστικά προγράμματα! Επειδή αξίζει να θυμόμαστε και κάποια ονόματα, σημειώνεται ότι: στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο Υπουργοί Άμυνας ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Γιάννος Παπαντωνίου. Πρωθυπουργός ήταν ο Κώστα Σημίτης. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μπορεί κάποιους από αυτούς να τους δούμε στο άμεσο μέλλον να εμφανίζονται ως «σωτήρες».
Ωστόσο, πέρα από τις μεγάλες πολιτικές ευθύνες, φταίμε και όλοι εμείς από την πλευρά μας. Γιατί φάγαμε το παραμύθι. Τότε, που παραγγέλναμε ως χώρα αμέτρητα άρματα μάχης, υποβρύχια, ελικόπτερα, αεροπλάνα, κανείς δεν βγήκε να πει «βρε αδερφέ, τι τα θέλουμε τόσα πολλά». Τους αφήσαμε ανενόχλητους να ξοδεύουν εκατομμύρια και να μπαινοβγάζουν βαλίτσες με μαύρα χρήματα μέσα στο Υπουργείο. Βλέπετε, μας είχαν πει ότι υπάρχουν πολλοί ξένοι εχθροί και ότι αν δεν προστατευτούμε στρατιωτικά, θα κάνουν… καταδρομή για να μας κατακτήσουν.
«Ναι, αλλά –για παράδειγμα- οι εναέριες παραβιάσεις στο Αιγαίο υπάρχουν όντως. Τις βλέπουμε ανά τακτά διαστήματα» θα πουν κάποιοι. Όντως, οι παραβιάσεις είναι υπαρκτές. Αυτό ίσως (λέω ίσως) είναι και το κλειδί της ιστορίας. Η τεχνητή πόλωση υπήρχε –και υπάρχει- και από τις δύο πλευρές. Αν δεν υπήρχε αυτή η πόλωση, τότε μπορεί πιο εύκολα να φτάναμε στο ερώτημα του «τι τα θέλουμε όλα αυτά τα άρματα». Βλέποντας όμως τις «προκλήσεις», ήμασταν πιο διστακτικοί.
Αντίστοιχο σκηνικό, σαν αυτό που αποκαλύπτεται για την ελληνική πλευρά τις τελευταίες μέρες, μπορεί να ισχύει και για την Τουρκική. Όφελος, δηλαδή, και για τις δύο πλευρές. Είδαμε τις τελευταίες μέρες το σκάνδαλο δωροδοκίας που αποκαλύφτηκε στην Τουρκία (φαίνεται να συμμετείχαν κορυφαίοι πολιτικοί) και το οποίο είχε ως αποτέλεσμα έντονες λαϊκές εξεγέρσεις. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν αφορούσε βέβαια μίζες για εξοπλιστικά στρατιωτικά προγράμματα. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει ότι κι οι γείτονες μας δεν είναι… και τα καλύτερα παιδιά.
Και για να μιλάμε με πραγματικά γεγονότα, επισημαίνεται επίσης ότι: μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έχει γίνει ποτέ στρατιωτική καταδρομή προς την Ελλάδα, ενώ τα σύνορα παραμένουν αμετάβλητα από το 1947 και μετά. Επιπλέον, δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία πόλεμος μεταξύ 2 χωρών του ΝΑΤΟ. Ελλάδα και Τουρκία, για παράδειγμα, είναι και οι 2 μέλη της εν λόγω συμμαχίας, εδώ και πολλά χρόνια. Τα αμέτρητα άρματα και βαπόρια είναι όμως απαραίτητα. Για άλλους λόγους από ότι φαίνεται.
*Σκίτσο από το skitsoblog.blogspot.gr. Κλικ πάνω του για μεγέθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου