Διάλογος σε τηλεοπτικό πάνελ: «Καλά, πως θα μας σώσει ο Στουρνάρας; Αυτός ήταν σύμβουλος στις κυβερνήσεις Σημίτη. Αυτές οι κυβερνήσεις μας κατέστρεψαν». Άμεση απάντηση από άλλον συνομιλητή: «Γιατί δεν λες τίποτα για την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή; Τότε έγιναν τα μεγάλα σκάνδαλα που βούλιαξαν την χώρα». Η συζήτηση συνεχίστηκε στο ίδιο ύφος και τελείωσε χωρίς να βγει κάτι ουσιαστικό.
Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Ο συγκεκριμένος τηλεοπτικός διάλογος δεν έγινε μεταξύ 2 πολιτικών, διαφορετικών παρατάξεων. Σε αυτή την περίπτωση, θα έμοιαζε ως ένα βαθμό, λογικός διάλογος. Δύο πολιτικοί λογομαχούν και ο καθένας τονίζει τα στοιχεία που θέλει.
Ωστόσο, ο διάλογος δεν έγινε ανάμεσα σε πολιτικούς. Έγινε ανάμεσα σε δύο δημοσιογράφους. Παρόμοιους διαλόγους βλέπουμε συνεχώς. Αν βέβαια δεν γνωρίζεις την ιδιότητα των συνομιλητών, ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο επιχειρηματολογούν, μπορείς εύκολα να τους περάσεις για πολιτικούς. Είναι οι ρολίστες δημοσιογράφοι. Αντί στα τηλεοπτικά τραπέζια να καλούνται πολιτικοί από διάφορες παρατάξεις, και να υποστηρίζει ο καθένας την πολιτική θέση του, τον ρόλο αυτόν όπως φαίνεται αναλαμβάνουν συχνά δημοσιογράφοι.
Άνθρωποι που δεν καταγράφουν την επικαιρότητα σφαιρικά. Δεν κρίνουν «κατά περίπτωση» τα γεγονότα, αλλά σχολιάζουν με συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος συνήθως ταυτίζεται με κάποιο κόμμα. Δημοσιογράφοι που σχολιάζουν όλες τις ειδήσεις με γυαλιά Αριστερά, Δεξιά, γαλάζια, πράσινα, κόκκινα, μνημονιακά, αντιμνημονιακά. Ο καθένας έχει τον δικό του σταθερό ρόλο. Αν μάλιστα, έχεις ακούσει από πριν το πώς έχουν τοποθετηθεί τα κόμματα πάνω σε ένα γεγονός, μπορείς να προβλέψεις με μεγάλη ακρίβεια το πώς θα τοποθετηθεί και ο εκάστοτε ρολίστας δημοσιογράφος. Πολλές φορές μάλιστα το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο θεατρικό και οι ίδιοι… τινάζονται από την καρέκλα τους, όταν πάνω στην κουβέντα θίγεται κάποιο κόμμα που αυτοί υποστηρίζουν.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο προβλέψιμη, όταν στο παιχνίδι μπαίνουν και τα κομματικά Μέσα Ενημέρωσης. Έχω παρακολουθήσει πολλές φορές, για παράδειγμα, δημοσιογράφους της εφημερίδας «Αυγή» να εμφανίζονται σε τηλεοπτικές συζητήσεις. Ε λοιπόν πριν αρχίσει να μιλά ο σχολιαστής, ξέρεις από πριν το πως θα τοποθετηθεί. Οι πιθανότητες να σχολιάσει ένα γεγονός με διαφορετική οπτική είναι απειροελάχιστες. Το ίδιο συμβαίνει και με αρθρογράφους του Ριζοσπάστη.
Κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στην ΕΡΤ. Μη κοιτάτε που μπήκε λουκέτο –με όντως άσχημο τρόπο- και ηρωποιήθηκε. «Η ΕΡΤ έχει μετατραπεί σε εργαλείο προπαγάνδας της μνημονιακής κυβέρνησης» τόνιζε ο Αλέξης Τσίπρας όταν αυτή ακόμα λειτουργούσε. Και είχε δίκιο ο πρόεδρος του Σύριζα, τότε. Η ΕΡΤ παραδοσιακά ήταν «φιλική» προς την κυβέρνηση. Όχι μόνο, την περίοδο των μνημονίων. Συνέβαινε πάντα. Εδώ και πολλές δεκαετίες.
Οι ρολίστες δημοσιογράφοι βρίσκονται όμως παντού γύρω μας. Σε τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα, sites. Ακόμα και στα Social Media! Είναι ετοιμοπόλεμοι και μόλις «σκάσει» μια είδηση, είναι έτοιμοι να την σχολιάσουν με φανατισμό και πάθος. Πάντα από την οπτική που προστάζει ο ρόλος τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου