Η ανάπτυξη έρχεται με Μετρό;

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Σάββατο βράδυ, γύρο στις 9:00, στο Γκάζι. Ξέρω τι εικόνα φαντάζεστε. Καφετέριες και μπαρς γεμάτα από κόσμο, νέους να έχουν «κατασκηνώσει» ακόμα και πάνω στην πλατεία. Το περασμένο Σάββατο, η εικόνα ήταν λίγο διαφορετική. Η κίνηση εκεί ήταν πεσμένη, σε σύγκριση με άλλα Σάββατα. Όχι, δεν μας έπιασε ξαφνικά… η οικονομική κρίση. Απλά, δεν είχε Μετρό.

Λόγω εργασιών ο σταθμός «Κεραμικός», ο σταθμός που έδωσε ζωή στο Γκάζι τα τελευταία χρόνια, ήταν εκτός λειτουργίας. Εκεί καταλαβαίνεις, το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το Μετρό, στην ανάπτυξη και στην γενικότερη λειτουργία μιας περιοχής. Χωρίς υπερβολή, είναι ικανό να αναστήσει ή (αν δεν λειτουργεί) να «σβήσει» μια τοποθεσία.

Κάθε Σάββατο βράδυ το Γκάζι είναι γεμάτο από κόσμο. Τώρα, που δεν είχε Μετρό, η κίνηση ήταν πολύ λιγότερη. Τόσο απλά. Κι ας ήταν ίδια τα μαγαζιά και η μουσική. Και η πλατεία βρισκόταν στη θέση της.

Αρκεί να θυμηθεί κάποιος, το πώς ήταν το Γκάζι πριν καταφτάσει το Μετρό στην περιοχή. Ένα μέρος πλήρως απαξιωμένο, με λιγοστό κόσμο, χωρίς πολλά «φώτα» στραμμένα πάνω του. Τώρα το Γκάζι είναι ένα σημείο συνάντησης για τους νέους, αλλά και για τους μεγαλύτερους. Τα μαγαζιά εκεί πολλαπλασιάστηκαν, μαζί με τις θέσεις εργασίας. Αρκετός είναι και ο κόσμος που μαζεύεται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται στο χώρο της «Τεχνόπολις».

Σε αυτό το σημείο, δημιουργούνται δυο ερωτήματα. Καταρχήν, γιατί σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα (ναι, είμαστε ακόμα στην Ευρώπη) το Μετρό δεν μπορεί να έχει 24ωρη λειτουργία. Θα εξυπηρετούνταν και αυτοί που θα θέλανε να κυκλοφορήσουν στην πόλη λίγο πιο αργά, αλλά και εκείνοι που δουλεύουν βραδινές ώρες. Παράλληλα, θα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας στο συγκεκριμένο Μέσο Μεταφοράς. Αφού πλέον η βάρδιες της λειτουργίας του θα ήταν περισσότερες.

Το δεύτερο ερώτημα, είναι γιατί δεν υπάρχουν σταθμοί σε περισσότερες περιοχές της Αττικής. Η αλήθεια είναι, ότι τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια. Με κάποιους νέους σταθμούς που βρίσκονται ήδη σε λειτουργία. Θα μπορούσαν να ήταν ακόμα περισσότεροι, φυσικά. Και δεν λέω απαραίτητα να φτιαχτούν τώρα, με την κρίση. Για να προλάβω κάποιους που θα μουρμουρίσουν «που θα βρούμε τα λεφτά». Εννοώ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα μπορούσαν να έχουν γίνει και τώρα να είναι στη διάθεση των πολιτών.

Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, στην λεωφόρο Κηφισίας, μετά το ύψος του Μεγάρου Μουσικής, δεν υπάρχει ούτε ένας σταθμός Μετρό. Όσο βόρεια και να πας, Μετρό δεν θα συναντήσεις. Και μιλάμε για τον ίσως πιο πολυσύχναστο κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας. Με εκατοντάδες γραφεία κατά μήκους του. Και εργαζομένους που είτε μετακινούνται προς τα εκεί στοιβαγμένοι σε λεωφορεία και Τρόλεϊ, είτε παίρνοντας το Ι.Χ. τους. Το δεύτερο έχει ως συνέπεια να υπάρχει κυκλοφοριακό «μπλακ άουτ» κάθε μέρα. Γιατί όλα συνδέονται μεταξύ τους… σαν ντόμινο.

Σκεφτείτε, το μαγικό 2004 να μην είχαμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το πιο πιθανό, είναι ότι σήμερα δεν θα είχαμε καθόλου Μετρό στην Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη, άλλωστε, ακόμα περιμένει.