Πρώτα οι εντυπώσεις, μετά ο αντιρατσισμός

 Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Το καταφέραμε και αυτό. Σε ένα τόσο ιδιαίτερο ζήτημα, όπως είναι ο ρατσισμός, κατορθώσαμε να φτάσουμε – όπως όλα δείχνουν- σε 4 διαφορετικές versions του αντιρατσιστικού νόμου, οι οποίες θα παρουσιαστούν όλες στην βουλή. Πάλι καλά, δεν καταλήξαμε… σε καμιά 10αριά να λέμε.

Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά, ότι για τα κόμματα που βρίσκονται εντός του κοινοβουλίου, πρωταρχικό ρόλο παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων και όχι να λυθεί το εκάστοτε ζήτημα με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι και στην υπόθεση του αντιρατσιστικού νόμου. Σαν να νοιάζονται μόνο για το πόσους ψηφοφόρους θα προσελκύσουν, για το ποιος θα κάνει τον πιο φαντασμαγορικό «μπάσιμο», παρά για το πώς θα γίνει καλύτερη η κοινωνία μας.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ επιμένουν στην κατάθεση του αντιρατσιστικού νόμου. Με αυτό τον τρόπο μάλλον θέλουν να δείξουν την Αριστερή τους πλευρά (για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας), ενώ παράλληλα, αν ο νόμος τελικά περάσει, πιθανόν ποντάρουν και στο ότι θα ασχολούμαστε περισσότερο με τις ποινικές –πλέον- δηλώσεις του Ηλία Κασιδιάρη, και θα ξεχάσουμε τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Επιπλέον, τα δύο αυτά κόμματα, θέλουν να δείξουν προς τα έξω ότι δεν είναι απλά «δορυφόροι» της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ότι έχουν και δικές τους, ξεχωριστές πρωτοβουλίες.

Η Νέα Δημοκρατία, δεν έδειχνε να πολύ καίγεται. Δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός, ότι ο πρωθυπουργός σε δημόσιες δηλώσεις του όλες τις προηγούμενες μέρες, δεν είχε σταθεί σχεδόν καθόλου στο θέμα. Και τι να κάνει άραγε. Να ταχθεί υπέρ του αντιρατσιστικού νόμου, με κίνδυνο πολλοί… πιο δεξιοί «γαλάζιοι» ψηφοφόροι να στραφούν προς την Χρυσή Αυγή ή μήπως να ταχθεί κατά του νόμου με κίνδυνο να στοχοποιηθεί η Νέα Δημοκρατία ως «πολύ Δεξιό κόμμα»; Θα καταθέσει τελικά δικό της νομοσχέδιο, θέλοντας και αυτή να κερδίσει τις εντυπώσεις. Βλέποντας παράλληλα ότι στις δημοσκοπήσεις κρατούν σταθερά την πρωτιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, δεν θα μπορούσε να καταλήξει… η ουρά των Βενιζέλο και Κουβέλη. Ούτε φυσικά ως Αριστερό κόμμα θα μπορούσε να ταχθεί αντίθετος στο αντιρατσιστικό. Άρα λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταθέσει δικό του, διαφορετικό νόμο. Μάλλον με αυτό τον τρόπο θέλει να δείξει στους ψηφοφόρους του ότι «να και εμείς παίρνουμε πρωτοβουλίες, δεν ακολουθούμε τους άλλους».

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα καταθέσουν και αυτοί δικιά τους πρόταση αφού όπως λένε «το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο για τον ρατσισμό δεν επαρκεί». Η αντίδραση της Χρυσής Αυγής στην όλη υπόθεση είναι μάλλον αναμενόμενη. Δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε περισσότερο. Εντύπωση μου προκαλεί η στάση του ΚΚΕ που δηλώνει ανοιχτά την διαφωνία του με τον αντιρατσιστικό νόμο. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις, γιατί ένα Κουμμουνιστικό κόμμα μπορεί να διαφωνεί με κάτι τέτοιο. Θα έχει τους λόγους του. Αλλά, εδώ που τα λέμε, εκεί στον Περισσό δεν συμφωνούν και ποτέ με κάτι.

Στην ουσία του νομοσχεδίου, νομίζω ότι κάθε λογικό μυαλό καταλαβαίνει πως δεν πρέπει να δέρνεται ή να εξευτελίζετε κάποιος με βάση φυλετικά και θρησκευτικά κριτήρια και ο δράστης θα πρέπει να τιμωρείται. Όπως στο ποδόσφαιρο όταν κάποιος… έξυπνος κουνάει μπανάνες σε έναν έγχρωμο ποδοσφαιριστή, επίσης υπάρχει τιμωρία. Πάντως, είναι σίγουρα στενάχωρο το γεγονός, ότι  χρειαζόμαστε να μας επιβάλει κάποιος με νόμο, ότι «δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές». Αυτό έπρεπε να είναι αυτονόητο. Από την άλλη πλευρά – για να τα λέμε όλα- δεν καταλαβαίνω το κομμάτι της ποινικοποίησης της «εναλλακτικής» άποψης πάνω σε ιστορικά γεγονότα που προβλέπει ο αντιρατσιστικός νόμος. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν πιστεύει ότι έγινε το ολοκαύτωμα δεν μπορείς να τον «φιμώσεις» με έναν νόμο. Αυτή είναι η άποψη του, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε.