Ένας προαιρετικός νόμος που αφορά εφτά Κυριακές μέσα στη χρονιά προκαλεί ολόκληρο κίνημα “αγανακτισμένων” πολιτών, καθέτως αντιτιθέμενων στον “καταστροφικό” νόμο.
Ας πάρουμε λοιπόν τα στοιχεία ένα-ένα, να δούμε από πού ακριβώς προκύπτει η “καταστροφή” που εξαγγέλουν ορισμένοι, και που μάλλον ανύπαρκτη φαίνεται να είναι.
Τι ακριβώς λέει ο Νόμος
Το Άρθρο 16 του Νόμου 4177/2013 (διαβάστε τον ολόκληρο εδώ) τιτλοφορείται “Λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές”.
Στο άρθρο αυτό ορίζονται τα παρακάτω:
- Η λειτουργία όλων των καταστημάτων επιτρέπεται 7 Κυριακές το χρόνο, δηλαδή 4 μέσα στις περιόδους εκπτώσεων, 2 πριν τα Χριστούγεννα και 1 πριν το Πάσχα (των Βαΐων).
Αυτό σημαίνει ότι όλα τα καταστήματα δύνανται να λειτουργούν 6 Κυριακές επιπλέον, καθώς 1 Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα τα καταστήματα λειτουργούν ήδη, εδώ και χρόνια.
- Η λειτουργία όσων καταστημάτων είναι κάτω από 250τ.μ. επιτρέπεται όλες τις Κυριακές του χρόνου, εάν και εφόσον ο κατά τόπους αρμόδιος Αντιπεριφεριάρχης το αποφασίσει.
Τα καταστήματα αυτά, εκτός από έκτασης μικρότερης των 250τ.μ., θα πρέπει επίσης να μην είναι μέρος αλυσίδας καταστημάτων (εξαιρείται το francise), να μην είναι outlet, και να μη βρίσκονται μέσα σε εμπορικό κέντρο.
Αν ο αρμόδιος Αντιπεριφερειάρχης δεν το επιθυμεί, τότε δεν δικαιούνται να ανοίξουν ούτε αυτά, οπότε περιορίζονται μόνο στις 7 Κυριακές που λέγαμε παραπάνω.
-Το προβλεπόμενο ωράριο λειτουργίας τις Κυριακές είναι το 11:00 - 20:00, ήτοι 9 ώρες.
Τι σημαίνει ο Νόμος στην πράξη
Τα μικρά καταστήματα θα ανταγωνίζονται τα μεγάλα και ισχυρά πολυκαταστήματα 6 Κυριακές περισσότερες απ' ο,τι πριν.
Τις υπόλοιπες Κυριακές του χρόνου ένας πολύ συγκεκριμένος τύπος μαγαζιών (κάτω από 250 τ.μ., όχι francise, όχι outlet), ΑΝ το επιθυμεί ο αρμόδιος Αντιπεριφεριάρχης, δύνανται να ανοίγουν και να ανταγωνίζονται επί ίσοις όροις, ως μικρομεσαίος προς μικρομεσαίο.
Όπως γνωρίζετε, η εργασία είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση.
Νομικά, δεν υποχρεούται κανείς να δουλεύει. Δουλεύουμε λόγω οικονομικής ανάγκης ή προσωπικής ευχαρίστησης. Αν κάποιος έχει εισόδημα άνευ εργασίας (π.χ. είναι ιδιοκτήτης διαμερίσματος το οποίο νοικιάζει και ζει με τα λεφτά που εισπράττει από το ενοίκιο) ή έχει περιουσία προς κατανάλωση (π.χ. κληρονομιά ή κέρδη από το Τζόκερ) μπορεί κάλλιστα να μη δουλέψει ποτέ.
Κατά συνέπεια, και η λειτουργία των καταστημάτων είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση. Αν θέλεις ανοίγεις, αν δε θέλεις δεν ανοίγεις. Το ίδιο ισχύει για όλες τις μέρες της εβδομάδας, το ίδιο ισχύει και για τις περίφημες επιπλέον Κυριακές (6 ή παραπάνω, αναλόγως με την απόφαση του εκάστοτε Αντιπεριφεριάρχη).
Όποιος θέλει να διατηρήσει το ρεπό της Κυριακής ή πιστεύει ότι δεν θα του αποφέρει έσοδα το να ανοίξει την Κυριακή, μπορεί πολύ απλά να μην ανοίξει.
Ακύρωση του νόμου στην πράξη και... αστειότητες
Εφόσον ο νόμος δίνει δικαίωμα και δεν υποχρεώνει, οι έμποροι μπορούν πολύ απλά να μην κάνουν άσκηση του δικαιώματός τους σε περίπτωση που το επιθυμούν.
Ας συμφωνήσουν λοιπόν τα κατά τόπους Σωματεία με τους κατά τόπους Αντιπεριφερειάρχες να μην κάνουν χρήση των επιπλέον Κυριακών, κι ας περιοριστούν στις 6 επιπλέον Κυριακές που ορίζει ο νόμος.
Τώρα, το αν αυτές οι 6 επιπλέον Κυριακές είναι που θα κάνουν την τόσο μεγάλη διαφορά και θα “βουλιάξουν τους μικροκαταστηματάρχες” δίνοντας “τροφή στο τέρας των πολυκαταστημάτων” νομίζω πως δεν τίθεται καν προς συζήτηση:
Χωρίς τις Κυριακές, οι εργάσιμες ημέρες είναι κατά μέσο όρο 260-280 ανά έτος για κάθε κατάστημα, σε ορισμένες περιπτώσεις και παραπάνω.
Κατά συνέπεια, με την προσθήκη των 6 Κυριακών οι εργάσιμες μέρες αυξάνονται κατά 2,2-2,3%, ίσως και λιγότερο.
Και τονίζω ξανά πως αν κάποιος ατομικά δε θέλει να ανοίξει δεν ανοίγει, είναι δικαίωμά του και όχι υποχρέωση, και για τις Κυριακές και για οποιαδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδας.
Νομίζω λοιπόν πως μπορούμε άνετα να χαρακτηρίσουμε όλες τις προαναφερθείσες καταστροφολογίες ως γραφικές αστειότητες, και το κίνημα “ποτέ την Κυριακή” ως επανάσταση χωρίς αιτία.
Να θυμίσουμε, τέλος, ένα άλλο στοιχείο: στις 4/10/2012 ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών είχε ζητήσει να ανοίγουν τα καταστήματα 6 Κυριακές το χρόνο μέσα στα όρια του δακτυλίου, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Το σχετικό άρθρο του Βήματος εδώ.
Ας το λάβουν υπόψιν τους αυτό όσοι "υπερασπίζονται τα συμφέροντα" των μικρομεσαίων εμπόρων, και όσοι έγραψαν το παρακάτω σύνθημα στην πόρτα του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών.
Πηγές φωτογραφιών
Κύρια φωτογραφία: www.mediasoup.gr
Ένθετη φωτογραφία: pbs.twimg.com – πνευματικά δικαιώματα “Δρομογράφος2”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου