Και οι κουκουλοφόροι κύριε;

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Έστω και αργά το δικαστήριο αποφάσισε, για τα γεγονότα που συνέβησαν στην Marfin το 2010. Φυλάκιση 10 ετών με αναστολή στον διευθύνοντα Σύμβουλο της τράπεζας, ενώ ίδια ποινή επεβλήθη και στον υπεύθυνο πυρασφάλειας. Στην κατηγορουμένη διευθύντρια του υποκαταστήματος, το δικαστήριο επέβαλε ποινή φυλάκισης 5 ετών και ενός μήνα. Όλοι βεβαίως έχουν δικαίωμα έφεσης. Πολύ ωραία όλα αυτά. Κάποιοι όμως λείπουν από το κατηγορητήριο…

Τρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο τον Μάιο του 2010, κι όμως ακόμα δεν έχουν πιαστεί αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ, στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου. Αυτοί που αφαίρεσαν την ζωή 3 ανθρώπων, οι οποίοι πήγαν όπως κάθε μέρα στην δουλειά τους και δεν ξανά γύρισαν ποτέ. Οποιοιδήποτε και αν ήταν αυτοί που το έκαναν, αν η εγκληματική πράξη είχε γίνει σε οποιαδήποτε άλλη προηγμένη χώρα, θα είχαν πιαστεί άμεσα. Μπορεί και μέσα στην ίδια μέρα. Ίδιες –και μεγαλύτερες- αγριότητες βλέπουμε, για παράδειγμα, στην Αμερική. Η διαφορά είναι ότι ο δράστης ή δράστες πιάνονται τις περισσότερες φορές εντός μερικών ωρών.

Εδώ στην Ελλάδα, ως γνωστών, λειτουργούμε με διαφορετικούς κανόνες. Τι κι αν στο συγκεκριμένο περιστατικό, υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, αφού έγινε κατά την διάρκεια διαδήλωσης. Τι κι αν υπήρχαν (και υπάρχουν μάλλον) βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας των καταστημάτων στο σημείο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ακόμα… τους ψάχνουν.

Οι άνθρωποι που έχασαν την ζωή τους εκείνη την μέρα στην Marfin, είναι από τους πιο αδικημένους νεκρούς. Όχι μόνο από τον τρόπο που πέθαναν, που είναι σίγουρα άδικος, αλλά και από την αντιμετώπιση που είχαν μετά. Πολλοί από εμάς, δεν θυμόμαστε καν τα ονόματα τους. Ήταν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Συνήθως τους ακούμε με την άχαρη και αόριστη κωδική ονομασία «οι νεκροί της Marfin».

Είναι επίσης αδικημένοι γιατί αυτούς τους ανθρώπους δεν τους τιμά κανείς. Βλέπουμε άλλους νεκρούς, όπως για παράδειγμα τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, που έχασε την ζωή του από σφαίρα αστυνομικού, να τον τιμά (συνήθως) η Αριστερά. Και καλώς τιμάται. Βλέπουμε, από την άλλη πλευρά, ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια του εθνικού καθήκοντος, όπως οι Έλληνες αξιωματικοί το βράδυ των Ιμίων, να τιμώνται (συνήθως) από άλλες… πιο πατριωτικές ομάδες. Και καλώς τιμώνται.

Αυτοί εδώ οι νεκροί, της Marfin, είχαν ακόμα μια «ατυχία». Ήταν –και είναι- πολιτικά ορφανοί. Για αυτό κανείς δεν τους θυμάται. Αυτοί εδώ οι νεκροί, είναι απλά «παράπλευρες απώλειες».