Πέρασαν κιόλας 9 χρόνια από το μαγικό καλοκαίρι του 2004. Σήμερα η εικόνα της ελληνικής πρωτεύουσας είναι διαφορετική. Υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας, χαλασμένοι δρόμοι, σκουπίδια πεταμένα κάτω, μποτιλιάρισμα, λαθρομετανάστες και βίαια επεισόδια κάθε τόσο. Κι όμως –για όσους το έχουν ξεχάσει- η πόλη αυτή πριν μερικά χρόνια ήταν διοργανώτρια Ολυμπιακών Αγώνων.
Βεβαίως, τότε η κατάσταση στην Αθήνα αλλά και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας ήταν διαφορετική. Με έναν μαγικό τρόπο οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι, η εγκληματικότητα είχε μειωθεί σημαντικά, ενώ οι λαθρομετανάστες είχαν εξαφανιστεί. Και δεν μιλάμε για αιώνες πριν. Αυτή ήταν η εικόνα της χώρας μας το 2004.
Δεν είναι λίγοι αυτοί, που τώρα λένε ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε αναλάβει τότε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λένε μάλιστα ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση αποτέλεσε «βάρος» για την Ελλάδα και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον σημερινό οικονομικό ξεπεσμό της χώρας. Νομίζω όμως ότι η λύση δεν θα ήταν να αρνηθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποιος θα τολμούσε άλλωστε να πάρει μια τέτοια απόφαση τότε. Θα έπρεπε όμως να «χτίσουμε» πάνω στην επιτυχημένη διοργάνωση των Αγώνων και να βγούμε κερδισμένοι. Να κάνουμε δηλαδή ότι έπραξαν και οι υπόλοιπες διοργανώτριες χώρες, οι οποίες εκμεταλλευτήκαν τους Αγώνες και την μετά ολυμπιακή περίοδο, τόσο σε τουριστικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο υποδομών και έργων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης το 92’ είχαν συνολική θετική επίπτωση στο ΑΕΠ της Ισπανίας ύψους 16,6 δισ. δολαρίων, στην χρονική περίοδο 1986-1993, με ανάλογα οικονομικά οφέλη και μετά το 93’, ενώ αντίστοιχα κέρδη είχε και το Σίδνεϋ από το 2000 και μετά.
Αντίθετα, στην Ελλάδα χάσαμε την ευκαιρία. Ασφαλώς ευθύνες για αυτό έχουν οι πολιτικοί της χώρας μας οι οποίοι δεν εκμεταλλεύτηκαν όσο θα έπρεπε την Ολυμπιάδα του 2004. Σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται να υπήρξε υπερκοστολόγηση κάποιον έργων. Όπως αποδείχθηκε, δεν υπήρχε σχέδιο αξιοποίησης ούτε για τα γήπεδα που χτίστηκαν τότε, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα βρίσκονται εγκαταλελειμμένα.
Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί ευθηνές δεν έχουν μόνο οι πολιτικοί (τους οποίους εμείς εκλέξαμε). Φταίμε και αρκετοί από εμάς για την λάθος νοοτροπία που δήξαμε. Υπάρχουν πολλά και συγκεκριμένα παραδείγματα. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και πάνω στην μετά ολυμπιακή περίοδο, τότε που καταγράφονταν σημαντική άνοδος στον τουρισμό, πολλοί οδηγοί ταξί χρέωναν μια περιουσία τους τουρίστες για να τους πάνε από το Σύνταγμα έως στην Ομόνοια. Ας μην ξεχνάμε ότι στα νησιά μας πολλοί εστιάτορες έβγαζαν… ειδικό τιμοκατάλογο για τους ξένους, οι οποίοι όπως είναι φυσικό δεν ξανά επισκέπτονταν την χώρα μας. Αυτά –και πολλά άλλα- δεν νομίζω να έγιναν ούτε στο Σίδνεϋ, ούτε στο Πεκίνο, ούτε στην Βαρκελώνη.
To 2004 έγινε ακόμα ένα ελληνικό θαύμα χωρίς ωστόσο η συνέχεια τα επόμενα χρόνια να είναι ανάλογη. Η εθνική Ελλάδος έφτασε στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Απ’ ότι φαίνεται όμως μείναμε… στις φιέστες στο καλλιμάρμαρο. Η σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι λίγο- πολύ γνωστή. Καμία πρόοδος από το 2004, κακό θέαμα, σκάνδαλα διαιτησίας, χρεωμένες ομάδες και λιγοστός κόσμος στα γήπεδα.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις – οι οποίες δεν είναι οι μόνες- η Ελλάδα δυστυχώς δεν εκμεταλλεύτηκε τις χρυσές ευκαιρίες που τις δόθηκαν. Αν είχαμε δήξει την απαραίτητη σοβαρότητα ως χώρα, ίσως η ιστορία να γραφόταν διαφορετικά και να μην φτάναμε στο σημερινό αδιέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου