Το Δημόσιο της αμαρτίας

Του Γιάννη Μπελεγρίνη


«Κοίτα να μπεις παιδί μου στο Δημόσιο, σίγουρη δουλειά». Αυτό λέγανε οι περισσότερες μανάδες στα παιδιά τους, τις τελευταίες 10ετίες στην Ελλάδα. Και είχαν δίκιο. Όποιος έμπαινε στο Δημόσιο δεν ξανά έβγαινε. Ούτε ακόμα και στην περίπτωση… που το ζητούσε ο ίδιος. Ναι, καλά διαβάσατε.

Αυτό έγινε στην περίπτωση ενός 36χρονου καθηγητή πληροφορικής, ο ποίος δούλευε σε Ελληνικό Γυμνάσιο και κάποια στιγμή έκανε… το λάθος να υποβάλει την παραίτηση του, θέλοντας στην συνέχεια να ανοίξει τη δικιά του επιχείρηση. Το κράτος απέρριψε την αίτηση του! Ο νεαρός καθηγητής όμως ήθελε να φύγει από το Δημόσιο, για να ασχοληθεί με την επιχείρησή του. Έτσι σταμάτησε να πηγαίνει στο σχολείο, με σκοπό να προκαλέσει την απόλυση του. Κανονικά μέσα σε 21 μέρες έπρεπε να απολυθεί, όμως ούτε αυτό έγινε! Όσο μάλιστα δεν πήγαινε στην δουλειά του, το κράτος τον πλήρωνε κανονικά, (φανταστείτε με πόσους άλλους γίνετε). Τελικά, μετά από πολύ προσπάθεια και ακόμα περισσότερα μπερδέματα, η αίτηση του έγινε επιτέλους δεκτή τον περασμένο Μάρτιο, μετά από 7 μήνες.

Αυτή είναι μόνο μια περίπτωση, ενός ανθρώπου ο οποίος βγήκε επώνυμα και επαλήθευσε απλά το παλιό ρητό των Ελληνίδων μανάδων, (Αλέξης Χριστοδούλου λέγεται ο άνθρωπος και μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την απίστευτη ιστορία του εδώ). Αλλά θα μου πείτε, τι να περιμένουμε από ένα κράτος, το οποίο όταν πρώτο ήρθε η Τρόικα στην χώρα μας δεν ήξερε (!) πόσους δημοσίους υπαλλήλους είχε, και πλήρωνε –εννοείτε- από τα κρατικά ταμεία. 

Και ποια είναι η λύση για να «νοικοκυρευτεί» το Δημόσιο, μαζικές απολύσεις; Νομίζω ότι εδώ που φτάσαμε, ούτε αυτό θα έλυνε το πρόβλημα συνολικά. Στην κατάσταση που είναι η Ελλάδα σήμερα, το να πας να προσθέσεις μονομιάς 50, 100 ή 200 χιλιάδες ανέργους στους ήδη υπάρχοντες, κατά την ταπεινή μου άποψη, μόνο περισσότερα προβλήματα θα μπορούσε να δημιουργήσει. Από την άλλη πλευρά, το σίγουρο είναι ότι αυτό το Δημόσιο- τέρας που δημιουργήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια πρέπει να συμμαζευτεί. Ας βρουν τη λύση οι αρμόδιοι. Άλλωστε, για αυτό υποτίθεται ότι είναι εκεί και κυβερνούν, για να βρίσκουν λύσεις.

Βεβαίως, δημιουργείται αυθόρμητα ένα ερώτημα. Πώς θα φτιάξει, για παράδειγμα, η Νέα Δημοκρατία, το Δημόσιο όταν οι μισοί Δημόσιοι Υπάλληλοι έχουν διοριστεί από το ίδιο το κόμμα. Πως θα πάει το ΠΑΣΟΚ σε έναν υπάλληλο να του πει «Φίλε στην υπηρεσία που είσαι δεν προσφέρεις τίποτα, θα σε μεταθέσω»; Αφού οι ίδιοι τον έχουν βάλει ρουσφετολογικά στην συγκεκριμένη θέση, γνωρίζοντας ότι δεν θα προσφέρει αυτά για τα οποία θα πληρώνετε από το κράτος.

Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ, που έρχεται… με φόρα. Θα βγει στην εξουσία με σκοπό να καταπολεμήσει το πελατειακό κράτος και άρα, ανάμεσα σε άλλα, να συμμαζέψει και το Δημόσιο ή θα έχει ως στόχο να βάλει και αυτός με την σειρά του τα «δικά του παιδιά» σε οποιαδήποτε πιθανή και απίθανη κρατική υπηρεσία; Αυτό, φυσικά, θα το κρίνουμε όταν και αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Μακάρι πάντως να ισχύει το πρώτο σενάριο. 

ΥΓ: Για να γελάσουμε και λίγο, επισυνάπτω παρακάτω ένα σχετικό βίντεο,  με τον Στάθη Ψάλτη. Η ταινία, από την οποία προέρχεται η συγκεκριμένη σκηνή, έχει γυριστεί το 1983. Το τρομακτικό είναι ότι σήμερα, 30 ολόκληρα χρόνια μετά, η κατάσταση στο Ελληνικό Δημόσιο είναι ακριβώς η ίδια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…